Categorie: Praktijkervaringen

In mijn groep 4 zit een jongen die heerlijk zichzelf is. Ik noem hem voor nu even Jan. Jan wil volgens mij helemaal nog niet in groep 4 zitten. Het liefst speelt hij de hele dag met LEGO en Kapla, of tekent hij monsters en ruimtewezens. Groep 4 sommen zijn nog onwijs lastig, en lezen gaat niet zo rap. Ondanks dat hij het vaak lastig heeft, is Jan mega positief en lekker aanwezig in de klas. Hij flapt er vaak het een en ander uit. Engels of Nederlands dwars door elkaar, het maakt hem allemaal niet zoveel uit. Zo ook vandaag.

Juf kijkt even mee bij Jan en verzoekt hem vriendelijk toch maar weer eens iets te gaan doen. Jan kijkt vrolijk op en zegt luid en duidelijk ‘Very kud, meneer!’ De juf kijkt hem een moment stomverbaasd aan. Zei hij nu wat ik denk dat hij zei? Het leek toch echt op… tsja. Dan valt het kwartje; ‘very good’ bedoelt hij natuurlijk! Ik heb even oogcontact met de juf en we wisselen een lach. We zaten op één lijn. Juf geeft vervolgens glimlachend aan dat zij toch echt een mevrouw is in plaats van meneer. Van binnen lig ik dubbel!

Tijdens de spellingsles op maandagochtend is groep 4 bezig met samengestelde woorden. Een vogel en een huis worden samen een vogelhuis(je), een voet en een bal een voetbal. Ik neem aan dat je, gezien de titel, ziet waar dit heen gaat?

De juf van de andere groep 4 had een hartstikke leuke werkvorm bedacht; een A4’tje een stukje inknippen en omvouwen zodat er 4 “kastjes” ontstaan. Op de deurtjes van de kastjes mochten de kinderen dan twee woorden tekenen en schrijven, en wanneer dan het kastje open ging stond daar het samengevoegde woord.

De mooiste dingen kwamen voorbij: van ijsjes en beren, tot handen en schoenen. Eentje spande echter de kroon. Na drie vrij serieuze tekeningen kwam opeens een gedetailleerde balzak tevoorschijn achter kastje 4. Bal + zak = … Nou, mij kon je opvegen! Op zo’n moment weet ik weer waarom ik zo graag meester wil worden.

Ik loop sinds afgelopen week stage in groep 7. Een leuke, gezellige, grote groep van 32. Door de groepsgrootte draait de school tijdens deze gekke weken halve groepen; de helft om kwart voor 9, de andere helft om kwart voor 12. Een klein groepje was deze dag beide diensten aanwezig. Dit betekent natuurlijk ook dat zij dus alles twee keer zien; rekenen, spelling, taal… Daar moest wat aan gedaan worden! Ik mocht met dit selecte gezelschap lekker naar beneden om daar aan het huiswerk te werken. Zo deden zij nog wat nuttigs, en hoefden ze thuis minder te doen. Echter werd er een sport van gemaakt om zo lang en vaak mogelijk afleiding te zoeken, te creëren of te vinden in welke vorm dan ook. Het licht knipperde, de deur ging niet goed dicht, het was rumoerig op de gang, iemand besloot te gaan zingen, vier keer naar de wc…. Al met al niet optimaal.

Nu de vraag; wat te doen? Hoe krijg je dit zootje ongeregeld weer aan het werk? Ik heb meerdere malen gehint dat ze anders alles thuis moeten doen, meerdere pogingen tot motivatie, aangegeven dat ik me begin te irriteren aan de drukte… het hielp niet echt. Uiteindelijk besloot ik op te staan zonder iets te zeggen, naar het bord te lopen, een krijtje te pakken (ja echt, een krijtbord!) en… een galgje woord te verzinnen. Walvis; zes streepjes op het schone bord. Opeens was het doodstil. Ik had de aandacht. Een paar minuten later stond het woord in zijn geheel op het bord. “Mag ik er nu eentje doen, mees?” Ik keek het meisje even aan en zei met een knipoog; “Als Tim zijn opdracht af heeft.” Het werkte! De motivatie was terug, en vier woorden verder had iedereen het huiswerk af. Zo simpel kan het af en toe zijn!  

Na de pauze kom ik de gang van mijn groep 4 inlopen. Twee meiden hebben daar een akkefietje en staan wat te duwen en te trekken. Ik loop erheen met de intentie hen uit elkaar te halen, wanneer de ene de ander opeens een flinke duw geeft waardoor ze haar evenwicht verliest en hard naar achter de kapstok in tuimelt. Gelukkig hangen daar al een flink aantal jassen om de val te breken, maar de schrik zit er zichtbaar goed in. Heel even blijft het stil. Dan gilt het meisje vanuit de kapstok ‘ik maak je dood, Lisa, pas maar op!’

Even valt mijn mond open van verbazing. Dit is wel heel heftig. Ik kan heel boos reageren en vertellen dat we dat hier absoluut niet zo doen. In het moment schiet mij echter opeens een andere aanpak te binnen.

‘Hoe ga je dat aan haar moeder uitleggen?’ vraag ik met een geschokt gezicht. Het meisje kijkt mij verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je?’ krijg ik boos terug. ‘Nou, wanneer je haar vermoord, moet er toch een verklaring komen. Haar moeder wil dan weten waarom zij haar dochter nooit meer kan zien of knuffelen.’ Dat maakt indruk. Ik zie aan haar gezicht dat ze hier niet over na had gedacht. ‘Ook moet je een hele tijd naar de gevangenis als je iemand vermoord,’ voeg ik met een serieus gezicht toe. ‘Volgens mij moet je er nog even over nadenken?’

Ik loop verder en hoor achter mij een klein stemmetje ‘sorry Lisa,’ zeggen. Soms is een onverwachte wending net wat een situatie kan doen kantelen. Hoe zou jij dit opgelost hebben? Volgens mij zijn er namelijk meer wegen naar Rome!

Ik ben Maarten, 27 jaar en deeltijd PABO student. Leuk dat je meeleest met mijn ervaringen op de PABO en in mijn stageklas op school.

Januari 2020. Ik kom de kleuterklas binnenlopen voor mijn eerste stagedag. De kinderen komen langzaam binnendruppelen. Nieuwsgierig kijken ze mij aan. “Wie zou die rare meneer in onze klas zijn?” Hoi, ik ben Maarten, zeg ik. Hoe heet jij? Mijn begeleider komt mij een paar kleuters later vertellen dat ik mij vooral als ‘meester Maarten’ moet voorstellen. Want ja, ze moeten jou als hun meester zien, niet als een vriendje. Zit wat in. En toch; het klinkt een beetje gek… Stel je voor dat de buurman die loodgieter is zich steeds zou voorstellen als ‘loodgieter Teun’. Levert toch wel de nodige scheve blikken op denk ik zo. Maar goed, kinderen (en zeker kleuters) hebben duidelijkheid en structuur nodig heb ik geleerd, en dus is het belangrijk dat zij weten wie en wat jij bent – hun meester.

Dat meester zijn nog knap lastig is, kwam ik al gauw achter. Ik ben namelijk niet die jongen waarvan iedereen vroeger al zei; “als die geen meester wordt, weet ik het ook niet meer.” Ik was onwijs verlegen, kreeg een rood hoofd bij alleen al de gedachte aan een antwoord opzeggen voor de klas, en luister meer dan dat ik praat.

Ik ben komen overwaaien uit de muziekwereld. Als drummer wilde ik na de HAVO graag naar het conservatorium. Uiteindelijk werd het International Music Management aan Inholland Haarlem. Ik heb geleerd om evenementen te organiseren, artiesten te begeleiden en om voor een muzieklabel te werken. Na een tijdje als marketeer en boeker te hebben gewerkt, waarbij ik artiesten bij podia en festivals aanbood, besloot ik dat dit niet was wat ik wilde. Al dat bellen en mailen…. Ook vind ik kinderen eigenlijk veel gezelliger en sympathieker dan de meeste volwassenen. Tijd voor een carrière switch! In 2 jaar tijd door de verkorte deeltijd van de PABO heen knallen en lekker voor de klas staan; dat zag ik wel zitten. Met goede moed ging ik enthousiast van start in groep 4/5. Een half jaar en twintig verslagen verder kwam echter de realiteit om de hoek kijken; een onvoldoende voor mijn stage. Oordeel: in twee jaar ga je dit niet redden, maat… Gevolg: stoppen met de opleiding en een nieuwe poging aan de vierjarige variant na de zomer *zucht*.

Inmiddels ben ik aan mijn tweede jaar van deze vierjarige variant bezig. Als rustige, introverte jongen heb ik flink moeten zwoegen om tussen alle PABO opdrachten door mijn klassenmanagement en organisatie op orde te krijgen. Dat gaat gelukkig steeds beter! Via deze blog zal ik mijn ervaringen, kijk op onderwijs, tips voor organisatie en regie, en overige denkflarden delen met degene die wellicht wel in hetzelfde schuitje zitten of na zitten te denken om ook naar de PABO te gaan. Mijn eerste tip; de aanhouder wint! Volg je hart en doe waar je echt gelukkig van wordt. Dan komt het vanzelf allemaal wel goed.