Na de pauze kom ik de gang van mijn groep 4 inlopen. Twee meiden hebben daar een akkefietje en staan wat te duwen en te trekken. Ik loop erheen met de intentie hen uit elkaar te halen, wanneer de ene de ander opeens een flinke duw geeft waardoor ze haar evenwicht verliest en hard naar achter de kapstok in tuimelt. Gelukkig hangen daar al een flink aantal jassen om de val te breken, maar de schrik zit er zichtbaar goed in. Heel even blijft het stil. Dan gilt het meisje vanuit de kapstok ‘ik maak je dood, Lisa, pas maar op!’
Even valt mijn mond open van verbazing. Dit is wel heel heftig. Ik kan heel boos reageren en vertellen dat we dat hier absoluut niet zo doen. In het moment schiet mij echter opeens een andere aanpak te binnen.
‘Hoe ga je dat aan haar moeder uitleggen?’ vraag ik met een geschokt gezicht. Het meisje kijkt mij verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je?’ krijg ik boos terug. ‘Nou, wanneer je haar vermoord, moet er toch een verklaring komen. Haar moeder wil dan weten waarom zij haar dochter nooit meer kan zien of knuffelen.’ Dat maakt indruk. Ik zie aan haar gezicht dat ze hier niet over na had gedacht. ‘Ook moet je een hele tijd naar de gevangenis als je iemand vermoord,’ voeg ik met een serieus gezicht toe. ‘Volgens mij moet je er nog even over nadenken?’
Ik loop verder en hoor achter mij een klein stemmetje ‘sorry Lisa,’ zeggen. Soms is een onverwachte wending net wat een situatie kan doen kantelen. Hoe zou jij dit opgelost hebben? Volgens mij zijn er namelijk meer wegen naar Rome!
Meester Maarten lesmateriaal voor het basisonderwijs 