In mijn groep 4 zit een jongen die heerlijk zichzelf is. Ik noem hem voor nu even Jan. Jan wil volgens mij helemaal nog niet in groep 4 zitten. Het liefst speelt hij de hele dag met LEGO en Kapla, of tekent hij monsters en ruimtewezens. Groep 4 sommen zijn nog onwijs lastig, en lezen gaat niet zo rap. Ondanks dat hij het vaak lastig heeft, is Jan mega positief en lekker aanwezig in de klas. Hij flapt er vaak het een en ander uit. Engels of Nederlands dwars door elkaar, het maakt hem allemaal niet zoveel uit. Zo ook vandaag.
Juf kijkt even mee bij Jan en verzoekt hem vriendelijk toch maar weer eens iets te gaan doen. Jan kijkt vrolijk op en zegt luid en duidelijk ‘Very kud, meneer!’ De juf kijkt hem een moment stomverbaasd aan. Zei hij nu wat ik denk dat hij zei? Het leek toch echt op… tsja. Dan valt het kwartje; ‘very good’ bedoelt hij natuurlijk! Ik heb even oogcontact met de juf en we wisselen een lach. We zaten op één lijn. Juf geeft vervolgens glimlachend aan dat zij toch echt een mevrouw is in plaats van meneer. Van binnen lig ik dubbel!
Meester Maarten lesmateriaal voor het basisonderwijs 