Meester Maarten

Ik ben Maarten, 27 jaar en deeltijd PABO student. Leuk dat je meeleest met mijn ervaringen op de PABO en in mijn stageklas op school.

Januari 2020. Ik kom de kleuterklas binnenlopen voor mijn eerste stagedag. De kinderen komen langzaam binnendruppelen. Nieuwsgierig kijken ze mij aan. “Wie zou die rare meneer in onze klas zijn?” Hoi, ik ben Maarten, zeg ik. Hoe heet jij? Mijn begeleider komt mij een paar kleuters later vertellen dat ik mij vooral als ‘meester Maarten’ moet voorstellen. Want ja, ze moeten jou als hun meester zien, niet als een vriendje. Zit wat in. En toch; het klinkt een beetje gek… Stel je voor dat de buurman die loodgieter is zich steeds zou voorstellen als ‘loodgieter Teun’. Levert toch wel de nodige scheve blikken op denk ik zo. Maar goed, kinderen (en zeker kleuters) hebben duidelijkheid en structuur nodig heb ik geleerd, en dus is het belangrijk dat zij weten wie en wat jij bent – hun meester.

Dat meester zijn nog knap lastig is, kwam ik al gauw achter. Ik ben namelijk niet die jongen waarvan iedereen vroeger al zei; “als die geen meester wordt, weet ik het ook niet meer.” Ik was onwijs verlegen, kreeg een rood hoofd bij alleen al de gedachte aan een antwoord opzeggen voor de klas, en luister meer dan dat ik praat.

Ik ben komen overwaaien uit de muziekwereld. Als drummer wilde ik na de HAVO graag naar het conservatorium. Uiteindelijk werd het International Music Management aan Inholland Haarlem. Ik heb geleerd om evenementen te organiseren, artiesten te begeleiden en om voor een muzieklabel te werken. Na een tijdje als marketeer en boeker te hebben gewerkt, waarbij ik artiesten bij podia en festivals aanbood, besloot ik dat dit niet was wat ik wilde. Al dat bellen en mailen…. Ook vind ik kinderen eigenlijk veel gezelliger en sympathieker dan de meeste volwassenen. Tijd voor een carrière switch! In 2 jaar tijd door de verkorte deeltijd van de PABO heen knallen en lekker voor de klas staan; dat zag ik wel zitten. Met goede moed ging ik enthousiast van start in groep 4/5. Een half jaar en twintig verslagen verder kwam echter de realiteit om de hoek kijken; een onvoldoende voor mijn stage. Oordeel: in twee jaar ga je dit niet redden, maat… Gevolg: stoppen met de opleiding en een nieuwe poging aan de vierjarige variant na de zomer *zucht*.

Inmiddels ben ik aan mijn tweede jaar van deze vierjarige variant bezig. Als rustige, introverte jongen heb ik flink moeten zwoegen om tussen alle PABO opdrachten door mijn klassenmanagement en organisatie op orde te krijgen. Dat gaat gelukkig steeds beter! Via deze blog zal ik mijn ervaringen, kijk op onderwijs, tips voor organisatie en regie, en overige denkflarden delen met degene die wellicht wel in hetzelfde schuitje zitten of na zitten te denken om ook naar de PABO te gaan. Mijn eerste tip; de aanhouder wint! Volg je hart en doe waar je echt gelukkig van wordt. Dan komt het vanzelf allemaal wel goed.